Na regen komt zonneschijn.

Ontluikende bloesems, vogels die hun eerste lied uitbrengen, zonnestralen barsten door de wolken door. Ze drijven in stroomversnelling voorbij, alsof ze vluchten voor wat gaat komen. Een stil lentebriesje streelt mijn nek, wangen en handen. Verschillende loopschoenen raken zachtjes de harde ondergrond. Het is aangenaam stil bedenk ik mij. Mag ik dat nu wel denken? Sportsessies, bijeenkomsten, kerkvieringen en concerten worden afgeblazen. Winkels doen hun lichten uit, behalve de bakkers en slagers. Cafés draaien de sleutel om in het slot, tijdelijk totdat de piek voorbij is, zegt men. Restaurants bedenken creatieve manieren om hun etenswaren toch naar de buitenwereld te brengen. Speakeasy in tijden van ontzegging? Oudere en zieke mensen worden binnengehouden, uit angst voor een agressief bezoek. Het mag hun niet vinden, wij proberen ze goed te verstoppen, maar vroeg of laat is het spelletje toch meestal gedaan. Of niet?

Ik voel de angst nog niet zo, want ik weet dat er verantwoordelijke, zorgende en opgeleide mensen hun beschermen. We telefoneren of sturen terug brieven, om de eenzaamheid geen reden van bezoek te geven. Ik voel de eerste lente, de rust, het besef dat we ook even terug mogen stilstaan bij wat belangrijk is. Gezondheid, samenhorigheid, familie en vrienden. Maatschappelijke en christelijke waarden van een goede burger. Een minuscuul virus kan de grote groei zomaar een slag in zijn gezicht geven. Klimaatverandering kan dat nog niet, want het is onze grenzen nog niet helemaal binnen geraakt, hier in onze veilige EU-cocon. Pas wanneer mensen geconfronteerd worden met het feit dat de dreiging hun zal raken, schieten ze in actie of in een hypocriete(?) hysterie, plunderen ze winkels leeg, om toch maar genoeg wc-papier te hebben om hun achterste mee af te vegen. Dit is toch wat een klein schermpje mij opwindend vertelt, om nog meer viewers te hebben, om verstrooiing te zaaien. Het lijkt egoïsme te regenen in het jaar 2020.

Of toch niet?

Terwijl ik en mijn eerste sproetjes hier op een bankje in het park zitten, kijk ik glimlachend rondom mij, begroet ik af en toe een wandelaar en besef ik dat ons draagvlak best groot is, dat er hoop is, zolang we maar allemaal samen voor elkaar en de natuur zorgen.

Dat sprankeltje hoop fluisteren de bloeiende honinggele narcissen mij toe, terwijl ze lichtjes vooroverbuigen, maar niet te dicht. En ik geloof ze.