Je leeft trager in mijn herinnering
op een regenachtige dag
zonder eind.
Vastgezet tussen muren
van een eeuwig leven
waarin er zich een stille wereld afspeelt
van jou alleen.
Je bent een vorm die transformeert
tot een substantie van wie je bent
en niets meer dan je toen was.
Een ik.
In mijn perspectief.
De tijd gomt stilaan je stem uit
kleurt mijn gedacht aan jou
buiten de lijntjes.
Ik vergeet hoe het weer moet
en slijp de herinnering
wanneer ze bot wordt
en als ze terug scherp is,
wordt ze weer bot.
Je vervaagt langzaam
in zachte golven
kom en ga je.
Als een druppel water op een blad papier
je doordrenkt
je weekt
je dijt uit.
Ik probeer je op te vangen
voor je volledig uitdroogt.
