Dan zeg ik de ochtend

Als je mij vandaag zou vragen wat ik het mooiste moment van de dag vind, dan zeg ik

de ochtend.

De eerste uren

vanaf het moment dat een honinggele zachte zon je kamer binnensluipt

tot aan het moment dat het licht nog een wolkje koele mysterie over het land laat,

in de vorm van goudkleurige mist,

dauwdruppeltjes aan de geurige veldbloemen

en wondermooie liederen van merels en vogels waarvan ik de naam niet ken.

Dat moment,

waarop geuren nog aan de vochtige aarde kleven

en zich afzetten tegen lauwe lucht,

waarbij mest fermenteert en beton smeult,

waarbij koffiezetapparaten in gang schieten

en ochtendzoenen worden uitgewisseld,

omdat je elkaar in dromen hebt gemist.

Als ochtendgeuren op de toppen van hun tenen je huis voorbij komen gewandeld,

laat je ze binnen, met zachte krakende stem,

om zij die nog in zoete dromen vertoeven

niet wakker te maken,

aangezien je dat ene magische moment van de dag toch wel graag

voor jezelf houdt.

Als je mij morgen zou vragen wat ik het mooiste moment van de dag vind, dan zeg ik

de ochtend.