Ik raakte verwikkeld in een gesprek
met mijn opa
die er niet meer was.
Hij droeg zijn honinggeel kostuum
met groen gestreepte das.
Zijn gezicht was na eenentwintig jaar
nog steeds even glad.
Hij begon wat op mijn papa te lijken
of mijn papa op hem.
Met zijn zongebruinde huid,
wolkwitte tanden
en zijn poezelig grijze haren, die
voorzichtig zijn hoofdhuid aaien.
Zijn stem voelde vertrouwd.
Alles aan hem eigenlijk.
Alsof het gisteren was dat ik hem nog had gezien.
In de volmaaktheid van zijn bestaan,
bracht hij onvolledigheid met zich mee
en ik besef
dat ik hem eindelijk begrijp,
maar nooit meer dan dat.
