Als je eens diep zou moeten graven,
maar echt diep.
Nee, nee, ik bedoel echt heel diep.
Alsof je tot de kern moet komen.
Dan kom je tot de vaststelling
dat je er niet snel geraakt.
Of juist wel,
maar dat het veel inspanningen vergt.
Graaf dus maar verder. Het is oké.
Al kost het je dagen, weken, maanden of zelfs jaren.
Laat je eventueel helpen door anderen.
Wees niet kieskeurig.
Zolang je maar tot die kern raakt.
Blijf niet te lang steken,
want het besef, het geweten, het kritisch denken,
het ligt daar klaar voor jou
aan de kern van het zijn.
Jouw rede, jouw verstand,
dat wij allemaal mensen zijn.
Mensen? Ja ja,
met een kloppend hart liefst.
Of ja niet echt, want als je dood bent
ben je ook nog mens.
Niet meer levend uiteraard,
maar je wordt herinnerd als mens.
En dat maakt dat je een verleden tijd van
zijn was.
Je hebt een machine aan organen
en je hebt verstand.
Ja, verstand! Eureka.
Als je dat hebt dan besef je
dat je als mens in beweging bent
altijd
dat je bloed vloeit.
dat je stroomt op de golven van de tijd
dat er géén weg terug is,
je bent tevens geen zalm,
dat wat je ook doet, iedereen naar diezelfde kern moet graven
dat wat je ook zegt, aaneengekleefde letters zijn
dat je lichaam niet van staal gemaakt is
dat je naast voedsel ook gevoelens verteert
dat je onderweg wint en verliest
dat je bovenal liefde nodig hebt.
Ja, vooral liefde.
Tot de kern van liefde wil je raken,
maar niet in eenzaamheid,
want daar heb je niets aan.
Om door te gaan tot die kern,
blijf vooral niet steken,
maar help elkaar
en werk vooral samen,
want in het verliefd en geliefd
zijn
ligt de schat naar het ultieme geluk verscholen.
