Het glazen stolpeffect

Een radiostem op 97.9 MHz zweeft op onzichtbare golven

uit de woonkamer van een karaktervol huis,

nadat de viooltjes uit de bloembakken waren uitgespeeld,

waarbij het de kleurrijke molentjes op een stokje deed dansen.

De klokken van de kerktoren slaan negen keer,

baby’s huilen en vogels zingen

en ik hoor ook de lichten van rood op groen springen.

Ik hoor de remmen van één fiets

en de banden van één auto,

een raam dat op een kiertje opengaat,

maar ook het ledige van de lucht

aangezien er een glazenstolp rondom de ingang mijn oren staan.

Er was toch geen zondagse vlaai vandaag.

Woorden van Jacques Brel staan

op de grond vereeuwigd.

Lampen vullen op verschillende manieren de huiskamers

met licht.

Een ster staat in een pastelblauwe hemel

fier te stralen in haar

eenzaamheid.

Bomen blijven onbeweeglijk en statisch in rijen staan.

Alsof ze meedoen aan één, twee, drie piano

en wanneer ik mij dan de volgende ochtend omdraai,

hebben ze een andere gedaante aangenomen.

Ik zie mensen op de voetpaden lucht happen

in de hoop dat ze vers is.

Een smeulende rook van witoranje rolletjes bereikt één van mijn vijf zintuigen

en doet mij denken aan een zorgeloos feest

dat er niet is.

Het gevoel van zogezegd vat te hebben op de wereld

valt weg en

verzuimt in een modus van ondergaan.

Zoals de natuur, zoals de gebouwen

dat al eeuwen voor ons doen.

Ik ruik pizza die door een vlijtige scooter wordt rondgebracht

en verbrand hout uit kachels

die me terugbrengen naar de bergen in Peru.

Ik merk hoe sommige geuren en geluiden dit doolhof van muren

zijn binnengeslopen,

die hier normaal nog niet horen te zijn,

of ben ik ze hier nog nooit eerder gekruist?

Ik hoor mijn voetstappen één voor één,

waarbij de linkerkant harder lijkt neer te komen dan de andere.

En bij elke stap die ik zet,

worden mijn zintuigen meer moe van het intensief waarnemen,

alsof ik wandel in een droom waarin ik morgen opnieuw in zal ontwaken