Ik neem je mee door de stad

Omstreeks zestien uur in de namiddag weergalmden

een melodie en een diep warme stem door mijn hoofd:

“Jij hebt mij toen mee genomen door de stad

langsheen de dromen die je had, zacht als zij.”

Louis Neefs zong over een meisje uit Londen, Jennifer,

in wiens hart hij zich had genesteld.

Ik vraag me af welke dromen zij had

en of ze die heeft kunnen waarmaken

en of hij daar dan ook deel van uitmaakte,

want het waren blijkbaar zachte dromen.

Ik besef dat mijn dromen vandaag anders zijn

dan de dromen die ik voorheen had.

Toen ik heel bevlogen was, haast idealistisch.

Dat ben ik nog wel, maar anders.

Een soort superheldin die ik wilde zijn

en worden

met maatschappelijk waardevolle vliegkunsten

waar Icarus nog iets van had kunnen leren.

Waarmee ik de wereld van ergens

hoog en ver

zou betoveren met vredeglitters en liefdeswolkjes,

maar ook met kleurrijke dansende woorden

en magische anti-angstzonnestralen.

Die je dan elke dag zou kunnen vangen

met je gelaat en mond

of bewaren in oude confituurpotjes voor later

of voor iemand die je liefhebt.

Vandaag besef ik dat mijn dromen niet anders zijn

dan de dromen die ik voorheen had.

Wanneer ik heel bevlogen ben, haast idealistisch,

want dat ben ik nog, maar soms anders.

Vlieg- en toverkunsten heb ik niet,

maar hopelijk laat ik wel overal waar ik kom

een beetje van mijn liefde achter.

Ik neem je mee doorheen de stad

langsheen de dromen die ik had, zacht als mijn fantasie.