“Als je nog eens in een meisjeswinkel komt...”, zei hij aarzelend.
Ik moest lachen, niet per se om zijn vraag, maar om het woord meisjeswinkel, en ook al om het vervolg dat op de vraag zou komen. Aangezien hij door mijn cynische glimlach en zijn mannelijk eergevoel zijn vraag niet wilde voorzetten, ging ik het gesprek verder.
"Definieer mij een meisjeswinkel en wat wil je daar hebben?", vroeg ik.
"Elastiekjes voor mijn haar", antwoordde hij vastberaden.
"Dus een meisjeswinkel is per definitie een winkel waar je elastiekjes kan kopen?"
"Nee, ik zou alleen niet weten waar je die dingen koopt. Ik bedoelde een winkel voor meisjesspullen", verdedigde hij zich.
"Dus elastiekjes zijn per definitie voor meisjes? En alleen meisjes dragen elastiekjes?", bleef ik doorvragen.
"Klinkt logisch toch? Je weet wel wat ik bedoel."
Natuurlijk wist ik wat hij bedoelde. Ik wist alleen niet dat dergelijke winkels in hoofden van mannen bestonden en dat je daar dan elastiekjes voor hem moest kopen.
"Ik koop die van mij altijd in de supermarkt.
Welke kleur wil je? Roos, blauw, groen? Met fluweel, dik, dun?"
"Gewone elastiekjes."
"Dat is saai."
