Metaperspectief

Soms lijkt de wereld één bol van blauwe en groene vlakken. Vooral wanneer ik mijn ogen sluit, en puur zwart of maagdelijk wit zie, dan verandert mijn blik naar een metaperspectief.

Dan overzie ik de vertroebelde toekomst, het (on)vermoeibare heden en het terugkerende verleden. Mijn ratio kan het zware gewicht van die tijdspanne niet aan en slaat als een flipperkast toe. De bal blijft aan het rollen, van links naar rechts, van rechts naar links, telkens meer naar onder, naar het zwarte gat, het spel draait door. Ik verlies en begin opnieuw, want ik heb namelijk oneindig veel kansen, privileges.

Ik probeer te vatten waar ik nu ben, wat ik doe, dag in dag uit, wat anderen bezig zijn, dag in dag uit, waarom genotmiddelen niet meteen tot verzuchtingen lijden, maar juist de uitweg lijken te zijn naar het beminnelijke hemelrijk, waarom anderen existentieel genot misschien nooit zullen, kunnen of mogen ervaren, waarom de ontzettende verwarrende en complexe economische en politieke systemen zijn zoals ze zijn, waarom we afhankelijk zijn van ontelbare cijfers en die zoals Romeinse keizers ons lot bepalen, waarom we moeten blijven geloven in het nut van ons bestaan, of alles nog wel ooit goed gaat komen, of ik mij nog überhaupt mag of kan voortplanten, of dat wel een logische keuze is, nu, in een wereld in blijvende verandering, die steeds rijker wordt aan wetenschappelijke kennis, maar armer in sterke emotionele capaciteit en samenhorigheid.

Misschien is het morgen wel mijn laatste kans, verdwijn ik voor eeuwig uit het levensspel en mag ik niet opnieuw spelen door één stomme zet, één misstap die fataal kan aflopen. Zou iemand anders mij dan missen? Voor lang of kort? Zou ik na een tijd gewoon in dunne doorzichtige lucht verdwijnen en als een vage herinnering in andermans dromen opdoemen? Heeft het dan eigenlijk nut dat ik nu iets zinvol doe?

Ik denk het wel, al is het maar kleinschalig, iets betekenen voor iemand is ieders doel op deze planeet. Mensen zijn onlosmakelijk verbonden met elkaar, al vanaf het begin van onze kiem. Relaties aangaan zijn de rode draad in ons bestaan. Hoeveel we ons ook willen afzetten tegen het feit dat we denken uniek en exclusief te zijn, hoeveel we onszelf ook duwen in een richting die anders is dan mainstream of doorsnee. We zijn allemaal op pad, op zoek naar geluk, vertroebeld door zijwegen en keuzes.

Met deze gedachten kan ik alleen maar mezelf redden en een uitweg zoeken naar wat voor mij het beste lijkt, niet voor anderen. Hoe graag ik dat ook zou willen. Het feit dat ik adem, ren, kies, leef en andere mensen onderweg in de steek laat, is onredelijk en waarlijk oneerlijk, maar aangezien ik mag leven, moet ik ook het beste van mezelf geven en niet gaan rollen in een modderpoel van pessimisme en zelfmedelijden. Het leven is wat het is: een bestaan op een aarde, een bol van blauwe en groene vlakken.