De man die niet wist hoe laat het was en het niet moest weten. Deel twee.

Ik zwaai uitbunding

naar een man die ik gisteren

ook had gesproken

op de hoek van de straat.

Een grijze broek tot onder zijn oksels,

een hemd van jaren geleden

toen hij misschien nog wat voller was.

Zijn armpje en mijn armpje bewogen heen en weer.

Zoals een kind dat zijn oma en opa aan de schoolpoort zag staan.

Ik verschoot van mijn enthousiasme

en van dat van hem.

Ik wou met een bepaalde nonchalance zeggen

dat het nog geen 18 uur was,

want ik verwachtte me aan die vraag.

Hij verraste me echter

en vroeg me om een euro.

Natuurlijk had ik die.

Ik gaf hem een blinkend exemplaar

die hij in zijn handpalm legde

en stevig omsloot.

Ik ga hier een lekker hapje van kopen,

knibbel knabbel,

zei hij op een Hans en Grietje-achtige toon.

Zo'n broodje met lekkere sausjes

en water.

Ja, mmmm water,

uit de automaat langs zijn huis.

Hij was zo vol van gretigheid,

van extase

en zonder een dankjewel,

liep hij door.

In mijn hoofd deed hij een vreugdesprongetje

en ik was enthousiast

door zijn enthousiasme

over kleine dingen.