Ik zwaai uitbunding
naar een man die ik gisteren
ook had gesproken
op de hoek van de straat.
Een grijze broek tot onder zijn oksels,
een hemd van jaren geleden
toen hij misschien nog wat voller was.
Zijn armpje en mijn armpje bewogen heen en weer.
Zoals een kind dat zijn oma en opa aan de schoolpoort zag staan.
Ik verschoot van mijn enthousiasme
en van dat van hem.
Ik wou met een bepaalde nonchalance zeggen
dat het nog geen 18 uur was,
want ik verwachtte me aan die vraag.
Hij verraste me echter
en vroeg me om een euro.
Natuurlijk had ik die.
Ik gaf hem een blinkend exemplaar
die hij in zijn handpalm legde
en stevig omsloot.
Ik ga hier een lekker hapje van kopen,
knibbel knabbel,
zei hij op een Hans en Grietje-achtige toon.
Zo'n broodje met lekkere sausjes
en water.
Ja, mmmm water,
uit de automaat langs zijn huis.
Hij was zo vol van gretigheid,
van extase
en zonder een dankjewel,
liep hij door.
In mijn hoofd deed hij een vreugdesprongetje
en ik was enthousiast
door zijn enthousiasme
over kleine dingen.
