Snorren en poezen

De koffie in het witte kopje was koud, op het schoteltje lagen een paar kruimels van de droge zandkoekjes die hij speciaal voor mij op tafel had gezet.

“Mijn vrouw mag ze toch niet eten met haar hoge bloedsuikerspiegel.”

Uit beleefdheid had ik er maar eentje gegeten, ook al bleef mijn maag woelen van de stress. Hij tikte met zijn zilverkleurig lepeltje op de rand van zijn tas en dronk die in één snorrende teug leeg, terwijl hij zijn dikke pink met gouden ring in de lucht stak.

“Kom meiske, we gaan er terug invliegen.”

Ik goot de veel te zoete cola door mijn keel, waarbij ik mijn ogen moest dichtknijpen door de prikkels die als een raket door mijn neus schoten.

“Als ge goed parkeert, krijgt ge van mij een dikke zoen. Op uw wang, hé!” Waarna hij de zin met een diepe vettige lach vervolgde.

Zijn mondhoeken verdwenen in zijn gerimpelde wangen en achter zijn dikke snor. Zijn bovenste gelige tanden kwamen een beetje tevoorschijn onder de witte stijve haartjes. Hij hief zijn te korte linkerarm op en legde zijn hand zachtjes in de achterkant van mijn nek neer, waarbij hij mijn huid en nekharen tussen zijn ruwe dikke duim en wijsvinger masseerde zoals ik dat bij mijn kat zou doen. Alleen zou ik niet zo gaan spinnen… of dat hoopte ik toch. Een diepe gebrande ochtendwaas van koffie, rook en zweet bereikte mijn hersenpan via mijn neusgaten. Het verlinkte dat hij zich duidelijk nog niet had gedoucht die ochtend. Ik probeerde niet te reageren op de rilling die zich vanaf mijn nek naar de toppen van mijn tenen begaf. Ik wilde niet dat dit goed voelde, maar elke aanraking in de buurt van mijn nek deed mij krullen van genot. Vandaar dus de vergelijking tussen poezen en vrouwen. Ik had het nooit begrepen. Nu dus wel. Het bracht mij in een vreemde waas van opwinding gemengd met walging. Ik mocht het niet toelaten, niet nu, niet bij hem, want dat gunde ik hem niet. Met lege ogen staarde ik voor mij uit en leunde met mijn borstkas tegen de tafel aan, zodat zijn hand spontaan uit mijn nek viel, zonder dat ik met letterlijke bewoordingen tegenstribbelde, want dan zou ik toegeven aan zijn spelletje.

Eenmaal in de auto, keek ik in de achteruitkijkspiegel. Ik merkte dat er zich een aantal glanzende druppels op mijn voorhoofd hadden gevormd die een uitweg naar beneden zochten. Ze bleven echter steken in mijn borstelige wenkbrauwen. “Ze deden hun werk”, bedacht ik mij.

“Allez, ge weet wat ge moet doen, hé meiske. Ga lichtjes in eerste versnelling naar achter, speel met de koppeling en draai uw stuur tegelijkertijd naar rechts. Wanneer ge met uw voorste wiel gelijkstaat met het achterste wiel van de auto langs u, draait ge in één beweging naar links en laat ge de auto tussen de lijnen glijden.”

Zijn imperatief suggestief woordgebruik was altijd heel zorgvuldig uitgekozen en gaven voortdurend een soort dubbele gelaagdheid aan elke handeling die ik uitvoerde. Ik probeerde het te negeren door gewoon hm en ja te antwoorden. Ik kon al parkeren als de beste, want hij leerde mij allerhande trucjes. Als gepensioneerde rijinstructeur van vijfenzestig winters kende hij elke route vanbuiten en iedereen die bij hem les kwam volgen, slaagde voor de eerste keer. Ik wist daarom ook dat ik moest volhouden, want ik wilde dat vale roze papier zo graag behalen.

“Goed zo, Frances. Kom hier!”

Ik voelde zijn vochtige opengebarsten lippen, vermengd met stekelige snorharen en een warme adem tegen mijn wang wrijven.

“Hm, dat heb je toch graag, hé?”.