Vandaag hadden we een gesprek over de dood.

Vandaag hadden we een gesprek over de dood.

We ontleedden het fenomeen tot op het bot

laagje voor laagje,

zoals een bananenschil

of een mango

of een forel.

We groeven samen een put

terwijl we in de tuin zaten

op anderhalve meter van elkaar

in de vorm van een vierkant

om tot de essentie te komen

tot de harde kern,

maar dat bleek niet zo eenvoudig

en toch ook weer wel.

We lachten even,

zomaar

om de grasmaaier van de buren.

Het lijkt zo banaal

“Hij is dood”.

Dat hoor je wel eens namelijk,

rondom je.

Elke dag als het moet, in de krant,

op de voorlaatste pagina.

Meestal sla je die ook over

tenzij je iemand kent,

maar liefst niet.

Er moeten formaliteiten geregeld worden:

papieren, verzekeringen, geld.

Er moeten keuzes worden gemaakt:

muziek, woorden, soorten hout, foto’s.

Het doet je voorbij lopen,

maar ook weer stilstaan.

Op momenten zoals deze,

wanneer de draagkracht van het begrip

dood

je te veel wordt,

dan overstijgt het hemel en aarde en ver daarbuiten.

“Hij had het niet zien aankomen.”

“Wij hadden het niet zien aankomen.”

Dat is een vaststaand feit, want

de dood komt onaangekondigd,

maar liefst niet vandaag of morgen

liefst ook niet de dagen daarna,

maar wel ooit,

wanneer we oud zijn,

ja dan,

maar dan ook liefst niet te snel…

want je wil nog dingen doen.

“Wat dan allemaal?”

“Gewoon veel dingen.”

En wat is dat trouwens, oud?

zeventig, tachtig, negentig?

Wat is de definitie eigenlijk van oud?

Het is altijd iemands moeder, kind, broer, zus, opa, oma, neef, nicht,

vader.

Het gevoel verandert niet omdat er

een cijfer opgeplakt is,

nee.

Het gevoel

dat blijft.

Weet je

eigenlijk wat de essentie is van de dood?

“want gij zijt stof, en tot stof zult gij wederkeren.”

Stof, zijn we dat dan

en niet meer dan dat?

Is het dan zo banaal dat een lichaam na tachtig jaren op de planeet

ineens gewoon terug tot stof en as gereduceerd wordt?

Ja, dat is het.

Het zijn wij, sensitieve en intellectuele wezens,

die zoeken en speuren naar mogelijke verklaringen

maar die zijn er niet.

Wij zijn zoals de seizoenen.

Ik hoop gewoon dat de dood ervoor zorgt

dat de persoon die doodgaat

ook effectief rust.

Het lijkt luguber jezelf in te prenten

dat anderen voor jou een kist zouden kiezen

waar je dan liefst juist in past

maar ook gemakkelijk en zacht in ligt,

om vervolgens er als stof uit te komen.

Om vervolgens in een park te worden geplaatst met nog meer menselijk stof.

We doen het allemaal,

zo banaal

die keuzes maken

die angsten hebben

en toch overstijgt het ons

als wolken die voorbij drijven

als een gewicht dat we niet kunnen dragen.

Een handdruk, een lichaam en een schaduw zijn voorgoed weg.

Verhalen

herinneringen

prenten

geuren

woordkeuzes

dialecten

levensmotto’s

replieken

DNA

karaktertrekken

vormen

stambomen

liefde

en goede wijn

zullen echter nooit verloren gaan.

Voor mijn lieve schoonfamilie.