Ik kijk zo ver ik kan
en niet kon
toen ik thuis was.
De bomen verlengen mijn zicht
op de omgeving
op het heden
en op mezelf.
Ze omsluiten mijn gedachten tegelijkertijd
met stilte
met andere dialogen
met geuren en smaken
van een vorig seizoen.
Ze proeven van mijn bewustzijn.
Ze verhullen de realiteit
en schenken mij een glaasje uit
vol melancholie.
