Wat juist was
- Carolina Tini
- 29 mrt 2020
- 1 minuten om te lezen
Pluisjes dansen op het citroengele licht dat in allerlei meetkundige vormen op mijn donsdeken en kleerkast schijnt.
Een doorschijnende zachte mousse zuurstof zorgt ervoor dat ze niet te hard vallen
en dempen het geluid van beweging dat zich rondom mijn oren vormt.
Ze verdwijnen in de schaduw terwijl ik naar de stilte staar,
die geen troostende woorden kent, maar me omhelst met tijd.
Er flitsen twee vlekken vleugels voorbij.
Het zwarte wakende roofdier probeert ze van de muren te vangen,
maar ze is te laat.
Mijn ogen vallen als operagordijnen toe.
De binnenkant is scharlakenrood
en de meetkundige figuren staan er nog.
Wanneer ik de buitenwereld terug aanschouw,
heeft het licht een andere gedaante aangenomen,
zijn de kleuren scherper
en zit de kat achter de gordijnen.
Wat juist was, is niet meer.
Mooi beschreven wat we allemaal denken en niet kunnen verwoorden wanneer we geconfronteerd worden met DOOD.